Page 105 - incirliovaweb
P. 105
Bir Dünya Kültür Mirası: Anadolu Devecilik Kültürü ve Deve Güreşleri l2. BÖLÜM CHAPTER 2 83
Batı Anadolu çevresindeki Türkmen veya Yörük adını ta- Some of the nomadic communities bearing a Turkmen or Yuruk
şıyan konar-göçer toplulukların bir kısmı tarihsel süreç içinde name around Western Anatolia automatically adopted a sedentary
koşullar gereği kendiliğinden yerleşik hayata geçmiştir. Ancak life in the historical process depending on the conditions. However,
bölgede 19. yüzyıl sonlarında hala yerleşik hayata geçme konu- semi-nomadic communities which still resisted adopting a sedentary
sunda direnen yarı göçebe topluluklar da bulunuyordu. Örneğin life also existed in the region in the late 19th century. For instance,
günümüzde deve güreşlerin en yaygın görüldüğü Büyük Mende- nomadism had continued around the Büyük Menderes, where camel
res çevresinde göçebelik Selçuklular, Beylikler dönemi boyun- wrestles are the most prevalent today, for long centuries during the
ca ve Osmanlı İmparatorluğu’nun son zamanlarına kadar, uzun Seljuk period and the Principalities as well as until the last times of
asırlar boyunca devam etmiştir. Nihayet son yarım asır içinde the Ottoman Empire. Finally, the settlement of the tribes accelerated
çeşitli nedenlerle aşiretlerin iskanı hızlanmış ve göçebe hay- for various reasons in the last half century and there commenced a
vancılıktan yerleşik ziraate geçiş eğilimi başlamıştır. Bu eğilim tendency to make a transition from nomadic animal husbandry to
Cumhuriyetin ilanını izleyen yıllarda daha da artmıştır (Göney, sedentary agriculture. This tendency further increased in the years
1975:554). Gözenç’e göre de Küçük Menderes havzasında kent- that followed the proclamation of the Republic (Göney, 1975:554).
sel yerleşmeler dışında, kır iskanındaki yerleşik hayat ancak 120 According to Gözenç, the sedentary life in the rural settlement on the
ila 150 sene kadar geriye gitmektedir. Bu çevrede özellikle doğu Küçük Menderes Basin apart from the urban settlements only dates
kesiminde ova ile engebeli kısım arasında uzun zaman çadırlarda back to about 120 to 150 years earlier. The people who had made a
göçebe olarak hayvancılık ile geçinen halk zamanla yamaçlar- living out of animal husbandry in nomadic state in tents particularly
da yerleşik olma yoluna gitmiştir (Gözenç, 1977: 135). Bilindiği between the plain and the rugged section in the eastern part of this
gibi hem Selçuklu, hem Osmanlı, hem de Cumhuriyet yönetim- environment for a long while in time preferred being sedentary on the
leri konar-göçerlerin yerleşik hayata geçmeleri konusunda çeşitli slopes (Gözenç, 1977:135). As it is known, the Seljuk, Ottoman and
iskan politikaları izlemiştir. Bunların en yoğun olanı 17. yüzyılın Republican rules all pursued various settlement policies on nomads’
sonlarından itibaren görülen ve 18. yüzyıl boyunca yürütülen aşi- adoption of a sedentary life. The most intensive one is the policy of
retleri iskan siyasetidir (Arslan, 2001:230; Halaçoğlu, 2002:14- settlement of the tribes, which was seen as of the late 17th century
22; Şahin, 2006: 83). Osmanlı idaresi konar-göçer grupların and conducted throughout the 18th century (Arslan, 2001:230;
mevsimsel göç alışkanlıklarını değiştirmeye çalışmış, bunun için Halaçoğlu, 2002:14-22; Şahin, 2006:83). The Ottoman rule tried
çeşitli yöntemler denemiştir (Kasaba, 2005:144). Her şeye rağ- various methods to encourage and even force the nomadic groups to
men göçebelik günümüze değin Anadolu’da varlığını korumuş alter, and actually abandon, their seasonal migratory habits (Kasaba,
görünüyor. Günümüzde göçer halde yaşayan son Yörük boyla- 2005:144). Despite everything, nomadism seems to have preserved
rından birisi, Toroslar çevresinde Mersin-Konya arasında göç its existence in Anatolia to date. One of the last Yuruk clans living in
nomadic state today is the ‘Sarıkeçili’ tribe with a migratory route
